آمـدم

بـوسه را آوده ام بهـرلـب خـنـدان تو

عـمرباقی را کـنم وقـف رخ تـابان تو

آمـدم ای نازنیـن تا که شوم مهمان تـو

آمـدم تـا درکـنـار چشـم تــومآوا کـنــم

ســرو نـا ز

غـرقـه گـشتـم دربـن دریای تـو

خـیره ترکـرد قـامت رعـنـای تو

تـا که دیـد م صــورت زیـبــای تـــو

چشم مستـت چشـم ما را خیره کرد

رحـمـی نکنـد به اشک دیده

درمجـلس غــم مــرا نــدیده

فــرمـان نـبـــرد دل رمـیـــده

حیـرانم ازانـکـه پس چرا دل